Fotoğraf albümleri yalan söyler. Bugün bunu fark ettim. Zira insanlar hep mutludur fotoğraflarda. Siz hiçbir cenazede fotoğraf çektiğinizi ya da çektirdiğinizi hatırlıyor musunuz? Ama doğumgünlerinde, düğünlerde, nişanlarda çekilmiş yüzlerce fotoğraf vardır. Bir gün birisi okula fotoğraf makinesi getirir, herkes bir araya toplanır ve gülümser. Tatile çıkarsınız, seyahat edersiniz ve fotoğraf çekersiniz. Zaten tatildesiniz, geziyorsunuz, mutlusunuz hâliyle.
Aradan yıllar geçip de o fotoğraflara bakınca n'oluyor? İnsan sinirleniyor, "Ulan ne kadar mutluymuşum... Şimdi niye böyle gülmüyorum ki?" diyor, daha da mutsuz oluyor. Gerek artık hayatta olmayan, gerekse artık bizim hayatımızda olmayan insanları o mutlu karelerde görmek de daha iyiye götürmüyor doğal olarak.
Nereden mi açıldı bu konu? Bir önceki yazıda bahsi geçen internet sitesi için malzeme avına çıktım bugün. Fotoğraf arşivime daldım, pre-dijital dönem, zarflar, kartlar falan yani... Çocukluk yılları, lise dönemleri, mezuniyet, üniversitenin ilk yılı, Siirt vs.
Şu anda o fotoğraflarda göründüğüm kadar mutlu değilim. Ama muhtemelen diyelim ki bundan üç yıl sonra, dün akşam kuzenimin doğumgününde çekilmiş fotoğraflarıma bakınca da aynı şeyi düşüneceğim.
Arşivden bir örneğimizi de buraya koyalım bari, sene 1985 olmalı...
Bu arada, arşivde çok da mutlu olmayan fotoğraflar da varmış. Mesela sünnet düğünümde çekilmiş fotoğrafımda çok da mutlu görünmüyorum. Demek ki travmatik anlarımızı ölümsüzleştirmek bir nebze de olsa geleneklerimizde mevcut...
- Abi n'aber?
- Hiç sorma Hüsnü, karım beni aldatıyormuş, az önce öğrendim...
- Dur abi, bu anı ölümsüzleştirelim, hiç bozma, çekiyorum...
Aradan yıllar geçip de o fotoğraflara bakınca n'oluyor? İnsan sinirleniyor, "Ulan ne kadar mutluymuşum... Şimdi niye böyle gülmüyorum ki?" diyor, daha da mutsuz oluyor. Gerek artık hayatta olmayan, gerekse artık bizim hayatımızda olmayan insanları o mutlu karelerde görmek de daha iyiye götürmüyor doğal olarak.
Nereden mi açıldı bu konu? Bir önceki yazıda bahsi geçen internet sitesi için malzeme avına çıktım bugün. Fotoğraf arşivime daldım, pre-dijital dönem, zarflar, kartlar falan yani... Çocukluk yılları, lise dönemleri, mezuniyet, üniversitenin ilk yılı, Siirt vs.
Şu anda o fotoğraflarda göründüğüm kadar mutlu değilim. Ama muhtemelen diyelim ki bundan üç yıl sonra, dün akşam kuzenimin doğumgününde çekilmiş fotoğraflarıma bakınca da aynı şeyi düşüneceğim.
Arşivden bir örneğimizi de buraya koyalım bari, sene 1985 olmalı...
Bu arada, arşivde çok da mutlu olmayan fotoğraflar da varmış. Mesela sünnet düğünümde çekilmiş fotoğrafımda çok da mutlu görünmüyorum. Demek ki travmatik anlarımızı ölümsüzleştirmek bir nebze de olsa geleneklerimizde mevcut...
Arşiv örneği olarak verdiğin fotoğrafta da çok mutlu bir görüntü yakalandığı söylenemez... Gerçi bir insan şemsiyeyle fotoğraf çektirirken ne kadar mutlu olabilir ki zaten? Suçu çekende aramak gerek sanırım ;)))
YanıtlaSilo kadar yanlızdı ki, tek arkadaşı şemsiyelerdi...
o zaman mutsuz olduğumuz zamanlarda fotoğraf çekmeye çalışalım. hatta bunu belki akademik bir çalışma olarak makale haline getirip yayınlatabiliriz bile.. denenebilir neden olmasın?
YanıtlaSilbebeklik fotoğraflarının mutsuzluk konusunda başarılı bir örnek olacağını düşünmüyorum, onları başka bir alanda incelemek lazım bence. çünkü zaten farkında olmuyor insan ne olup bittiğinin, yani aslında doğal görüntü olmuş oluyor, bir yandan da bebek her şekilde sempatik (şemsiyeye otursa da, ki bu daha sempatik yapmış belki de), o yüzden aa ne mutsuz da kötü çıkmış denmiyor "aa şuna bak nasıl da somurtmuş çok şirin ay canıııım" deniyor. aynı şekilde mutsuz hayvanları da başka kategoriye koymak lazım, bunun için örnek olarak benzer bir resim olan kedimin şemsiye altına sığınmış resmini gönderirdim ama bu da kapsam dışı olur. ama yine de derrida ne demiş "il n'y a pas de hors-texte"...
YanıtlaSil